邵伯川
乱後感怀
往事何从诉不平,更无欢乐慰余生.琴亡弦断情犹恋,田少粗稀累尙轻…孤性自离
随俗改,幽怀惟有信诗江乡烽风火连天起,鹤默风声到处。
奉和知友伯林兄五十初度诗四首
山自巍峨江自流,人生百岁类鲜·红羊历刼健,白县同盟事登·精蚌须防
何,论为屡起乱离愁,乾坤末造无安处,纵学渔樵不自由。
驹陈光阴不可留,菱花羞照二毛头:梦魂顚倒常千里,雁序忽九秋;救国为
申子泣,居家空作祀人忧,洪流幸有同舟济,共历艰危诂不休。
松柏坚贞尔吾,同归无虑暂殊途;射应溯塘业,乱休嫌市井徒:国士自能
明顺逆,义兵同不计赢输,芳况是道家友,世代安危愿与俱。
惭无远志实恶弧,世味同尝悲;因做君多孙子策,种我学祖侯徒,珠沉论海
非惜,狐阻城痛未诛;如此山河留正气,千秋自有论贤愚。