诗人
报刊名: | 中央日报(第12版) |
文章题名: | 诗人 |
出版日期: | 1934-12-30 |
标签: | 诗人 |
诗人
汪伟
人总免不了有偏见诗人也有诗人的偏见。以诗人之眼视宇宙万有
字宙万有皆爲诗,凡人皆可爲诗人,无阶级男女智愚贤不肖的限制
。然则古往今来,诗人抑何其少耶。解者曰:诗人须有诗人的天才。
然此特就其皮相而言耳,倘一询其所谓天才究何所指,恐怕他也说不
出个所以然也○
我谓诗人之所以爲诗人,在其特有一种内在的力,或谓之敏感。
敏感似天成而非天成,其作用有晦明,其程度有深浅。儿童大抵是敏
感的。迨其知识渐开,慾望渐长,感觉受到分隔蒙蔽,发生两种现象
或虽受刺激而不生反应,是之谓麻木,其甚者至不通人情;或不待
刺激而妄生反应,是之谓妄动,其极端爲神经过敏二者皆难望其
爲诗人也○
诗人应似小儿一般敏感,不麻木亦不妄动,这种状态我谓之「心
力的自由。必有此自由,而後能支配对象而不爲对象所支配,入乎
对象之内以欣赏(能入),又能出乎对象之外以观照(能出)。唯诗
人能知人物,唯诗人能自知。由自知而生自己珍惜之心,於是不肯随
和,不肯趋附,人每以为骄傲;又往往倔强固执,人每视爲乖僻。
诗人因有此心力的自由,其心活泼澄淸,故能窥见宇宙人生之眞
实相。诗人所以常爲时代之先驱,被人称爲先知者,赖有此耳。
此时,诗人有两重苦闷。其一,诗人先天下之忧而忧,且常人感
觉不到的苦闷他偏感觉到得,衆人皆醉彼独醒,前不见古人,後不见