夫戕贼杞柳以当杯卷林卷固美于祀柳矣而真质则亡莺歌凤舞得之于天然则幽微灵秀纯乎共天簸驯而教之非共索安余尝以为潇湘馆主负水清之禀超然尘世而其技要武之念葬花诗不普浑沌之七宁不意蕙质之林姑娘乃亦作此伤天害理之事余,)为斯言或将惊其言之奇衷也鹦鹉生而能言非人能效之始言也方其瑶日午玉镇春阴竹阴万个苔痕一碧乃有绝代之佳人具身世凄凉之感徬徨徒倚而无所归而此雕笼金链之婴哥乃以如簧之舌低呼雪雁倒茶姑娘回來了此九字中
正有万语千言所不能尽之意境一声长叹而云假分葬花人笑痴他年葬仪知是谁婴武之于锋珠殆相习两使然也绛珠娇揉造作乃激之诵诗邃使此聪明绝世之武汨没性灵爽失真意与此再生还泪之情种同憔悴于此槛慧效凤之潇湘馆婴哥婴哥又何不幸而逢绛珠乎
(未完)