大同总兵仇鸾言:各边虏患,惟宣大最急,盖由贼巢俱在大边之内。我之墩军夜不收往,往出入虏中,与之交易,久遂结为腹心。虏酋俺答、脱脱、辛爱、兀慎四大贼营至将,我大边墩台割据分管,虏代墩军瞭望,军代达虏牧马,故内地虗实,虏无不知者。前总兵周尚文又私使其部下与虏为市,而逃民沈继荣叛,将王臣等虏輙,抚而用之,以窥中国,于是边事益不可为矣。臣窃以为虏中生齿浩繁,事事仰给中国,若或缺用,则必需求。需求不得,则必抢掠。彼聚而重强,我散而寡弱。彼知我之动静,我昧彼之事机,是以每岁深入,无不得利而反,虽有良平,难与角胜。往时,虏曾请贡,廷议未从。尚文惧虏众,必将肆毒,乃乘其效顺之机,投以货赂之利。虏既如愿,边亦少宁。尚文非得已而为之也,夫通贡之事固不可行,然与其使边臣违禁交通,利归于下,孰若朝廷大开赏格,恩出于上。即今辽东、甘肃、蓟州、喜峰口俱有互市之例,若皇上霈然发诏,遣人至二边外谕虏远塞,许其市马,如诸边例,仍严立限制,量加赏给,则彼之感恩慕义,当世世为外臣,比于军吏,自相结纳者,功相万也。上曰此疏所言利害,不但一时一镇可行,兵部即详议奏闻,毋得推避。