礼部右侍郎李实言:臣自瓦剌还时,也先与臣言,今奉太上皇帝回京,尔朝须遣一二大臣于八月五日至此奉迎。臣言差人与否,须归朝请旨,使臣岂敢擅为期约。也先言此期决不可过,如正使一时难遣,亦须先遣一二人同我使臣来报,如违此期,异时勿谓吾失信也。遂令其头目偕少卿罗绮往大同一带,调回扰边人马。臣还过宣府、怀来,见各处官军出郊,牧牛羊、采薪刍、收获黍粟、伐运材木,人心稍安,生意颇盛,其歛众回营殊为可信。臣复命之日蒙召问赐对,已详述虏情。近者在廷,大臣累请遣人迎复上皇,未蒙俞允。臣窃谓臣将命往使止为讲和而已,其欲遣人迎复定约日期,出于也先之口,臣特传道其语言。伏望陛下从群臣之请,别遣材智大臣以往奉迎,虽虏情变诈不测,亦可塞彼无词。不然则直在彼,曲在我,犹豫趑趄,过期失约,及后复欲遣使,或者又以命臣,臣自揣愆期,决不敢往彼。此猜疑和议不成,则上皇终不可复,干戈终不可息,边鄙终不可宁。乞早赐刚断,实为大幸。疏入,仍命大臣再议之。